Бугун туғилган кун

1993 йил. Икки-уч нафар талаба қизлар поездга ўтирдигу Тошкентга келдик. Бизни шоира Қутлибека Раҳимбоева кутиб олди. Опа бизни етаклаб, “Матбуотчилар уйи"га олиб борди. Ҳар бир таҳририятга бирма бир кириб, шеърларимиз, ҳикояларимизни топшириб, бизни ижодкорлар, муҳаррирлар билан таништириб чиқди. У пайтлари Усмон Азимдек шоирлар билан гаплашиш бизга тушдаги орзу эди. Қутлибека опа худди қўшнисининг уйига киргандек, Усмон Азимнинг хонасига кириб, столи устига бир даста шеърларни ташлади. 

Бу қизлар водийдан келишган. Албатта вақт топиб, шеърларини ўқинг. 

Орадан ўн беш кун ўтиб, университетда шов-шув бошланди. Шеърларимиз пойтахтдаги кўплаб газеталарда чоп этилди. Ўша пайтларда бизни ижод оламига олиб кирган, жуссаси кичкина бўлсада, сўзлари кескир, ёзганлари юракка етиб борадиган мана шу аёл эди. Ҳамма инсонда  ижодкорлик қобилияти бўлиши мумкин, аммо ижодкорни кашф қилиш ҳамманинг ҳам қўлидан келавермайди. 

“Қалам аҳли ўзидан кўра кўпроқ ўзгалар учун куюнадиган касб эгаларидир”, деган сўзларни тез-тез такрорлайдиган  устозимиз Ўзбекистонда хизмат кўрсатган маданият ходими Қутлибека Раҳимбоева 70 ёшни қаршиламоқда. 

Нигора РАҲМОНОВА, 
журналист 

ОСОН БЎЛМАЙДИ

                                                   Қучоқ очиб халқ ичига борайлик    
                                                                        Абдулҳамид Чўлпон 

Битта юлдуз билан осмон бўлмайди, 
Битта айтим билан достон бўлмайди. 
Минг карвон тортолмас бир халқнинг юкин, 
“Халқим”, деганларга осон бўлмайди. 

Ҳар “Содиқман”, деган эмасдир Широқ, 
Ёнма-ён юради мард билан номард. 
Сен дарё, дунёдай кенг бўлиб бироқ, 
Яхши-ёмонига чидамоғинг шарт. 

Баъзан тиканакдан гуллар кутасан, 
Ахир, гулу тикан ўзингникидир. 
Баъзан тоғдай айбни ичга ютасан, 
Чунки айб ўғлингми, қизингникидир. 

Севилиб, жамланса, халқдир матонат, 
Севилмай сочилса ғофил оломон. 
Севилиб жамланса, халқдир адолат, 
Севилмай сочилса тўфон, ғалаён. 

Аввал пайпаслаб кўр юракжойингни, 
Халққа деган севгинг буюк, бутунми? 
Синиб кетмайсанми мункиб, тойиниб, 
Елкангга олганда халқ ортган юкни? 

Уйқу ичида ҳам уйғоқ ўхшайсан, 
Борар еринг доим бўстон бўлмайди. 
Бир ўзинг минг-миллион бўлиб яшайсан, 
“Халқим”, деганларга осон бўлмайди. 

МЕН СЕНГА ҚАЙТДИМ, ШЕЪРИЯТ    
   
Буюк соғинч мени топдими излаб, 
Асл сифатига кўчди ўнгу чап. 
Бўғзимга қадалиб турибди сўзлар, 
Улкан сувлоқ топган чўлдай ҳансираб, 
Сенга қайтмоқдаман, шеърият! 

Умидим шамлари бошлади ёниб, 
Қорайиб бормоқда қўрқув, ҳадиклар. 
Юрагим борлигин сезяпман аниқ, 
Ғурур, фахр қайтди – дўсти содиқлар, 
Сенга қайтмоқдаман, шеърият! 

Вужудим Ғиротга айланмоқчидай, 
Учсам шиддатидан чақинлар чақса. 
Қўлларим қанотга айланмоқчидай, 
Юлдузга теккудай кипригим қоқсам, 
Сенга қайтмоқдаман, шеърият! 

Кенгликларда яшаб, кенгликка муҳтож, 
Сукунат ичида сиқилган  сасман.  
Кўнглим билан келдим: дарвозангни оч, 
Мен ёлғон эмасман, мен чинман, ростман. 
Сенга қайтмоқдаман, шеърият!  
                              
           Қутлибека РАҲИМБОЕВА