Сайхунобод туманининг Иттифоқ маҳалласида истиқомат қилаётган Хайринисо момо Сафарова бу йил 104 баҳорни қарши олди.

Асли Жиззах вилоятининг Бахмал туманидан бўлган момонинг ҳаёти осон кечмаган. Қийинчилик, очарчилик, уруш йиллари унинг қалбида ўчмас из қолдирган. – Отам Орзиқул бобо раҳматли оддий ишчи эди, онам эса биз фарзандларни вояга етказаман, деб ўтиб кетди. Бир тутамгина буғдой бошоғини териб келиб, келича-да эзиб, ўзи емаса-да, бизга атала қилиб бериб, очарчилик йилларидан соғ-омонликда олиб чиқди. Кейин уруш бошланди. Мен ўшанда 22 ёшда эдим. Отам урушга кетганча қайтиб келмади. Акам ҳам. Биз фронт ортида хўп ва кўп хизмат қилдик. Аммо ўша очарчилик йиллари қорни тўймай, чақиртиканак еб, очликдан ўлганларни кўп кўрдик. Бугун тўқчилик замонида яшаяпмиз. Ейман десак нонимиз, кияман десак турли кийимларимиз  бор, – дейди Хайринисо момо.

Урушдан сўнг момо  акаси, синглиси ва онаси, турмуш ўртоғи Қуролбой бобо Сафаров билан бироз фурсат Жиззах вилоятининг ҳозирги Шароф Рашидов туманидаги Олмача қишлоғида раис тоғасининг илтимосига биноан яшайди. Аммо бундан 70 йил муқаддам Сайхунобод туманининг ҳозирги Иттифоқ маҳалласига кўчиб келишади.

– Олдинига ертўлада, сўнг қамишдан ясалган чайлада яшадик. Турмуш ўртоғим  мендан ўн ёш катта, 1910 йилда туғилган, урушни кўрган, меҳнаткаш киши эди. Аста-секин, ҳаётимиз ўнглана бошлади. Чоғроққина бўлса-да, бир кулба қурдик. Устинг бутун, ейишга нонинг бўлса, яшайвераркансан. Турмуш ўртоғим дўкон сотувчиси бўлиб ишга кирди. Шу орада бирин-кетин 10 фарзандли бўлдим. Чолим 45 йил олдин оламдан ўтди. Фарзандларим билан ёлғиз суппайганча қолиб кетдим. Яратганга шукр. Ўша вақтларда фарзандларим топарман-тутарман, кичик икки фарзандимни  демаса, ўғилларим уйланган, қизларимни турмушга узатган эдим. Кейин Эргашимни, Воҳидимни  уйлантирдим. Барака топишсин, болаларим.

Она учун фарзандини йўқотишдек оғир дард йўқ. 3 ўғил, 1 қизи етмиш- етмиш беш ёшларида оламдан ўтди. Момо фарзандларини ўйлаб, ҳали -ҳамон йиғлайди. Аммо уларнинг давомчиларини кўриб, қувонади. Бугун момонинг 200 нафардан ошиқ набираси, 100 нафардан ошиқ чевараси, 10 нафардан ошиқ эвараси бор. Бош невараси  65 ёшни қоралаб қолди.

– 38 йилдан буён қайнонамнинг хизматини қиламан, – дейди кенжа келини Малоҳат Сафарова. – Бирон бир йил оғир бетоб бўлиб ётиб қолган кунини кўрмадим. Бироз оёғининг оғришини, бир кўзининг яхши кўрмай, қулоғининг яхши эшитмай қолганини айтмаганда ҳали тетик. Уринтирмасликка ҳаракат қиламиз. Аммо қимирламасам бўлмайди, болам, дея яқин -яқингача ўзи ётадиган хонани супуриб- сидириб қўярди. Кексалик энди билдиряпти. Онажон, сиз ҳали кўп яшашингиз керак, чевара-эвараларингизнинг тўйини кўришингиз керак, дея далда берамиз.

Хайринисо момо 104 ёшга кирган бўлса-да, табиатан хушчақчақ. Ким келганини яхши билади. Уйга келган киши қуруқ қўл билан кетишига йўл қўймайди. Нон, конфет улашади.  

Момони сўроқлайдиганлар кўп. Ўтган йили туман ҳокими момога телевизор совға қилган. Бу йил ҳам совға кўтариб келувчилар кўп. "Барака топсин дея" уларни узундан узун дуо қилади.  

Биз момо хонадонида бўлиб,  хотираларига қулоқ осдик. "Болам, мия қурғур кўп панд беряпти, қаричиликда"  дейди жилмайганча. Қайтар чоғимизда Хайринисо момо юртга тинчлик, Юртбошига, қолаверса, эл-улусга соғлиқ, омонлик тилаб узоқ дуолар қилди.  

Ғулом Примов, ЎзА мухбири